ELİF KALE ÇOCUKLUĞUM DİYOR
KÖŞE YAZISI:
“ÇOCUKLUĞUM”
Dün gece saat 23.00’da tam uyuyacakken çocuk ağlamaları duydum. Sağa döndüm, yok. Sola döndüm, yok. Uyku tutmuyor. Allah Allah, ne yapsam?.. Biraz overthinking saatim olacaktı ki kara kara düşündüm. Ben çocukken bu kadar ağlar mıydım?..
Yaşım çok küçüktü hatırlamazdım tabi ama şöyle bir film şeridi gibi hayatım gözlerimin önünden geçti. Ben neden ağlardım?.. Gam yok, keder yok, platonik değilim, yokluk bilmem, karnımı annem doyurur, sırtımı birileri pekler.. Çocuk olmalıymışım dedim.. Evet, tam da şuan. “Ben çocuk olmak istiyorum şuan.” Dertsiz, tasasız, kaygısız, bol sevgiyle bezenmiş o çocukluğumu istiyorum. Hemen! Şimdi! Çok yoruldum.
İnsan çocukları kıskanır mı?.. Kıskandım, okurlarım. Bir an büyümemeyi diledim. Bu kadar hayal kırıklıklarını, yaşanmışlıkları tek kalemde silip atmak istedim. Olmadı. Ne mümkün!..
Bugünlerde bana herşey çocukluğumu hatırlatıyor. Çevremdeki ebeveynler, mahallem, imtihanım… Hayat buydu değil mi?.. Biraz neşe, biraz keder..
Benden size tavsiye.. Çocuklarınıza çocukluklarını doyasıya yaşatın. Sevin, sarılın, öpün, koklayın. Bir sonraki yazılarımda görüşmek dileğiyle..
Çocuk enerjisiyle…
Yazar: Elif KALE